Ιστορία

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Αφηγείται η τρίτη γενιά

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Για το πότε ξεκίνησε η επιχείρηση χρονολογικά και πότε χτίστηκε το ακίνητο που τη στέγασε και τη στεγάζει, ακόμη και σήμερα, δεν γνωρίζουμε πολλές λεπτομέρειες.

Τη δεκαετία του 1920 ο πρώτος σπιτονοικοκύρης της ήταν ο μπάρμπα Γιάννης Γεωργούλης, θείος της Μαρίας Κοκκινογέννη (αδελφής του παππού μου Δημήτρη) που μαζί με τον σύζυγο της Μανώλη (παρατσούκλι στην Κύθνο Χοντρός) δούλευαν το μαγαζί.

Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΠΑΠΠΟΥΣ, Η ΠΡΩΤΗ ΓΕΝΕΑ

Ο παππούς μου Δημήτρης γεννήθηκε το 1907 στη Δρυοπίδα της Κύθνου. Εκτός από την Μαρία είχε άλλα 5 αδέλφια και ήταν γιος του Γιώργη και της Αικατερίνης - το γένος Θοδωρή Γεωργούλη.

Το 1928 ο παππούς παρουσιάστηκε στο Ναυτικό για τη θητεία του κι άρχισε να έρχεται στο μαγαζί για να βοηθήσει την αδελφή του και το γαμπρό του. Παράλληλα εργάζονταν στα καμίνια, όπως κι άλλοι πατριώτες του Θερμιώτες - Κύθνιοι, που υπήρχαν σε κοντινή απόσταση από το μαγαζί.

Τα καταστήματα τότε της ευρύτερης περιοχής των Αθηνών ήταν μπακάλικα που μπορούσες να βρεις ότι χρειαζόσουν για τις βασικές σου ανάγκες.

Τα προϊόντα ήταν χύμα καθώς δεν υπήρχαν οι συσκευασίες που σήμερα γνωρίζουμε.

Στο μαγαζί του παππού θα μπορούσε να βρει κανείς κονσέρβες τροφίμων, ψωμί, φρυγανιές, διάφορα τυριά και Θερμιώτικο που το έστελναν από την Κύθνο - Θερμιά καθώς και κοπανιστή. Υπήρχαν επίσης αλάτι, ξύδι, σπίρτα, τσιγάρα (χύμα όχι πακέτο), είδη ψιλικών (κουβαρίστρες, τσιμπιδάκια, βελόνες κλπ.), λάδια, σαπούνια, καφές, ζάχαρη. Ό,τι χρειαζόταν κανείς τότε υπήρχε στο μαγαζί του παππού μου.

Το 1932 ο παππούς μου παντρεύτηκε τη γιαγιά μου Μαρία - θυγατέρα του Γιώργη και της Μαργιέτας Γκούμα. Παράλληλα, αγόρασε την επιχείρηση από την αδελφή του και το γαμπρό του κι έμεινε για 40 περίπου χρόνια στο μαγαζί σε ένα δωμάτιο - σπίτι που ήταν δίπλα στο χώρο που ήταν τα βαρέλια του κρασιού.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ 1940

Το μαγαζί δεν έκλεισε ούτε την περίοδο του πολέμου το 1940. Ο παππούς πολεμούσε στο μέτωπο και η γιαγιά Μαρία παρέμεινε στο μαγαζί μαζί με τα δυο της παιδιά τον πρωτότοκο Γιώργο που ήταν τότε 8 ετών και τον πατέρα μου Βασίλη που ήταν 2 ετών. Ο παππούς γύρισε με τα πόδια από το μέτωπο του πολέμου. Στο μαγαζί τον περίμενε η οικογένεια του. Τα δύσκολα του πολέμου μάλλον είχαν περάσει.

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ 1950 ΚΑΙ 1960

Η δεκαετία του 1950 ήταν μία περίοδος μεγάλων αλλαγών για την περιοχή. Οι εκτροφές - στάβλοι των αγελάδων απομακρύνθηκαν και μεγάλα εργοστάσια άρχισαν να χτίζονται με πρώτο πρώτο την ΑΣΤΥ.

Στο μαγαζί ο παππούς και η γιαγιά ξεκίνησαν το μαγέρικο αφού νέες ανάγκες δημιουργήθηκαν από τους εργαζόμενους πελάτες της περιοχής. Η γιαγιά μου μαγείρευε καθημερινά για την πενταμελή της οικογένεια - το 1948 γεννήθηκε ο θείος Σταμάτης - κι όχι μόνο αφού οι πελάτες εκτός από τα ψώνια του μπακάλικου τους ζητούσαν φαγητό.

Στη δεκαετία του 1960 το μαγέρικο άρχισε να γιγαντώνεται και να λειτουργεί παράλληλα με το μπακάλικο.

ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΥΤΑΛΗΣ ΤΟ 1970, ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2004

Το 1970 ο παππούς μου συνταξιοδοτήθηκε. Οι γονείς μου Βασίλης και Φρόσω μετά το γάμο τους ανέλαβαν το μαγαζί του παππού.

Μέχρι το 1982 που ήμουν 10 ετών - γεννήθηκα το 1972 - το μαγαζί λειτουργούσε με το σύστημα που είχε καθιερώσει ο παππούς δηλαδή μπακάλικο και μαγέρικο.

Όταν το μπακάλικο σταμάτησε να λειτουργεί οι γονείς μου αποφάσισαν να στηρίξουν το μαγειρευτό φαγητό και το κρασί στα βαρέλια. Το μόνο που έμεινε από το μπακάλικο ήταν το Θερμιώτικο τυρί.

Ο τηγανητός βακαλάος υπήρχε στο μαγαζί κάθε Σαββατοκύριακο από τον καιρό του παππού. Η ζήτηση του από τον κόσμο έκανε τους γονείς μου να τον καθιερώσουν σε καθημερινό πιάτο. Αυτό συνέβη από το 1990 και μετά.

Με το τρίπτυχο κρασί - βακαλάος τηγανητός - Θερμιώτικο τυρί το μαγαζί συνέχισε την πορεία του μέχρι τη συνταξιοδότηση του πατέρα μου το 2004.

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

Το Σεπτέμβρη του 2004 οι γονείς μου Βασίλης και Φρόσω παρέδωσαν τη σκυτάλη στην τρίτη γενεά στο γιο τους Δημήτρη.

Στηριζόμενοι στην παράδοση και την εξέλιξη της συνεχίζουμε τη λειτουργία της επιχείρησης έως σήμερα.

Δημήτρης Λελούδας